Mahşere yürüyüş yazısını yazarken beynimde kopan kıyametleri kâğıda dökemedim. O dehşeti birkaç milimde olsa dimağımda hissetmeye çalıştım ne mümkün bizimkisi artistlik rol yapıyoruz. Elimde yazdığım kaleme ne diyorsun dedim güldü ve bana şöyle dedi; yazmak senin işin bana ne, ona yazamıyorum ne yapayım hadi ben bırakayım sen benim yerime yaz dedim kâğıt bana Allah’ının seversen işine bakar mısın dedi. 

Allah hiçbir varlığı seni beni mükellef olmadığımız şeylerle imtihan etmiyor üzülme kalk git yat dedi. Kaleme senden yardım istedim bana git yat diyorsun değil mi dedim.

Peki, ne diyebilirim dedi omuzlarını silkti ne halin varsa gör öyleyse dedi. Diğer kâğıda sordum ne yazayım dedim. KÂĞIT; Bakırköy fazla uzak değil git seni misafir ederler dedi. Hiç merak etme sahte delikanlılığı onlarda bırakmıştır içinizde zaten tımarhaneye kapattığımız deliler eh arada da olsa doğruyu söylüyorlardı dedi. Kâğıt galiba doğru söylüyor dedim kendi kendime. 

O ara aklıma mahşer yürüyüşünde yazdığım ayet geldi. ‘‘ Ya hasreten alel ıbad, ma ye'tihim min resulin illa kanu bihi yestehziun ’’. Ayeti bir daha okudum bir daha okudum ve kendimi sayısız insanların bağırıp çağırdığı bir meydanda buldum. Görevli melekler beni elleriyle kenara ittiler sen çekil dediler. Kalabalığa siz peygamberleri yalanlayan yalancılar sizi şimdi kim kurtaracak söyleyin bakalım.

Güneş tepede gözler yerinden fırlamış diller dışarda et elbisesi giydirilmiş vücutlar parçalanıp, parçalanıp yerlere dökülüyor herkes yerlere saçılan organlarını topluyor. Yeter yarabbi yeter bizi öldür Allah’ım öldür, Anneeeeeeee Babaaaaaaaaa yok mu yardımcı öldür bizi Allah’ım dayanamıyoruz bu azab yeter bağrışmaları kulaklarımı iki elimle tıkadım.

Bir taşın üzerine çıkmış bir melek yüksek sesle bütün alanı çınlatan sesiyle; ‘‘ Ya hasreten alel ıbad ’’ ‘‘ Ya hasreten alel ıbad ’’ kavruluyorsunuz yanıyorsunuz donuyorsunuz arkasından gittiğiniz önderleriniz nerede ha nerede? KALABALIK; kahrolsun Firavuna kahrolsun Nemrut’a, Yahudi’ye, Ermeni’ye, Hristiyan’a İslam düşmanlarına lanetler olsun kandırdılar bizi kandırdılar. İyide siz sen kalk ben yatam diye şeriat düşmanlarına nasılda yaltaklanıyordunuz.

İnsanlar kendi vücutlarındaki yerlerinden söktükleri kafalarını yerlere vura vura kendi elleriyle dillerini koparıyorlar dişlerini kırıyorlar kopan dil tekrar yerine geliyor kaşlar saçlar ateşli cımbızlarla çekiliyordu. 

Bu arada cennet ehlinin bulunduğu yerden bir seda yükseldi EZANI MUHAMMEDİ okunuyor, duyulan Ezan hürmetine zebaniler melekler işkenceye ara veriyorlar. Kalabalık birkaç dakikalığına da olsa yerlere yığılıyor. Bu yazdığım kâğıtta bitti kâğıt alayım bir tane dedim kâğıtlar yapma git dağa taşa yaz dediler.

Kalem ne olur bir ara ver dayanıyorum yazamıyorum Vallahi bu Allah’ı onun Resulü Muhammedi inkâr edenler gerçekten manyak ve deli bu insanlar dediler. Bu günü neden düşünmediler hiç oysa Allah’ım kitap gönderdi elçi gönderdi yardım etti.

Yeni kâğıdı sayfa iki diye önüme çektim kalemi aldım KÂĞIT yeter Allah aşkına yeter ne olur hiç olmazsa bu gün yazma yarın devam edersin dedi. Arkasından rafta duran 2 top A/4 kâğıdı kaldırıp kendini yerlere attı. Hocam Allah aşkına bu gün ne olur ara ver dediler.

Döndüm kaleme ne diyorsun dedim, Kalem; yazamıyorum kâğıt dayanamıyoruz peki, biz insanoğlu gerçekten cahiller değil miyiz? KURANI yok sayanlar arkalarına atanlar…

Kâğıt ne olur yazma mahşerde ki sahneye dayanamıyorum dedi. Kalem ellerimi öpüyor hocam lütfen dayanamıyoruz ara ver diyorlar. Kâğıdı kalemi bıraktım; Ey Allah’ın kulları ne yapıyoruz kendi elimizle kendimizi nasıl böyle ateşlere atıyoruz diye bağırdım. Sesimin çıktığı kadar YAPMAAAAAYINNN YAPMAAAAYINN dedim düştüm bayılmışım.

Zekeriyya İYİLİK