Sabahın ilk aydınlığı penceremden odaya doğru süzülürken, çırpınmaya benzer kanat sesleri duydum. 

Perdeyi açtım, camın üst tarafında bir kelebek kendini dışarı atmak için çırpınıyordu. 

Dışarısı soğuk. 

Demekki akşamdan gelmiş ve geceyi bizimle geçirmiş bu davetsiz misafir.

Olsun...

Bana varlığını bile hatırlatmadan kendini gecenin ayazından korumuş.

Şimdi ise gün doğuyor. Camın arka tarafında gördüğü aydınlık cezbetmiş olmalı ki böylesine çırpınıyor. 

Onun bu hareketini, kanat seslerini duymasam, bir mahkûm gibi dış dünyayı seyredip duracaktı. 

Ya benim pencereyi açmamı bekleyecek veya ölüp gidecekti.

Kim, çırpınan birini görür de ona yolunu kolaylaştırmaz ki?!

Hemen perdeyi tuttum, pencereyi açtım ve uçtu gitti aydınlığa doğru.

Allahım! Kelebekten teşekkür beklemiyorum. Gittiği yerde mutlu olsun yeter.

Ama, say ki ben de bir kelebeğim. Bazı nedenlerden dolayı, yüreğim göğüs kafesimde hapis. Benimle aydınlık günlerin arasına giren cam kırıkları, can kırıkları var. 

Benim kanat çırpıntımı ancak Sen duyarsın. 

Aç pencereleri ya Fettah! Yolumu kolaylaştır ya Basît, dosdoğru istikametler için, hayırlı neticeler, razı olacağın işler nasip et ya Latif!

Ben bir kelebek kadar acizim, Sense Samed'sin. 
Belki bir kelebek kadar ömrüm kaldı, Sense ezel ve ebedsin.

Hâlimi Sana arz ederim...

Kulların içinde bir kulum...

Yolumu buldur,
Yönümü bildir,
Yüreğimi sükûnete erdir.

Bekliyorum...

Sabır ve dua ile.

Çünkü Sen, sabredenleri seversin ve onlarla birliktesin.

Elhamdülillah...