Çocukları olmayan bir karı-koca vardı. İki katlı betonarme evlerinin üst katında yaşıyorlardı.

Bir gün baktık ki, yanlarında 2-3 yaşında bir erkek çocuğu var. 

Bir söz sırasında kadının eltilerinden biri demiş ki: "Siz ölünce mallarınız bize veya bizim çocuklara kalacak."

Mal biriktirmeye düşkün bilinen bu kadın,  fena halde bu söze kızmış ve eşine direterek, gidip evlatlık almışlar.

İkisi de belli bir yaşı devirdikleri için çocukla daha ziyade adam ilgileniyordu. Kadına göre biraz da sakin yapılı olan bu beyefendi, emekli olduğu için kendine bir iş bulmuş, evde oturmaktan kendini kurtarmıştı. 

Zaman geçtikçe çocuk, mahalle çocuklarının arasına karışmıştı. Arkadaşları ile oyun esnasında çıkan ufak tefek problemlere annesi de karışır olmuştu. 

Mahallede çocuğu olan hemen herkesle bir kavgası oldu. Hatta pencereden aşağı çocukların üstüne su attığına bizzat şahit oldum.

Aşırı korumacı ve titiz durumu, çocuğu da olumsuz etkiliyor ve onun daha çok hırçın olmasını sağlıyordu sanki.

Bir zaman sonra çocuk okula başladı. Onu getirip-götürme işini babası yapıyordu.

Çocuk 11-12 yaşlarına gelince, bir sabah mahalleli bu karı-kocayı telaşlı bir şekilde evden çıkıp gittiklerini gördü. Polis, ifade için çağırmış.

Nedeni daha sonra anlaşıldı. Çocukları, evde para ve birikmiş ne kadar altın varsa çalıp gitmiş. 

Mal canın yongası ama bunlar için daha da fazlası... 

Çocuk, yemeyip-içmeyip biriktirdikleri ne varsa almış. Yandılar ama giden gitmiş.

Aradan biraz zaman geçince çocuk bir yakınları vasıtasıyla bunlara ulaşmış. Meğer büyük şehire gitmiş. Elinde avucunda ne varsa yemiş veya yedirmiş, para bitince de pişman olup ağlayarak eve dönme isteğinde bulunmuş.

Kabul ettiler.

Ortaokulu zar-zor okuyan çocuk, lise zamanında bir kızla tanışmış. Duyduk ki onu kaçırmış. Düğün yaptılar alel-acele. 

Tabii çocuk da kız da okuldan atıldılar.

Yanlarına aldıkları "çocuk gelin"le anlaşmakta zorluk çektiler.

Oğlan şehir dışına çalışmaya gidince gelinle sorunlar daha da çoğaldı. 

Torunları oldu. Çocuğu bunlara sevmeye bile vermediğini duyduk.
Kadında psikolojik sorunlar başladı.
Gelin, çocuğunu da alıp annesine gitti. Oğulları da ondan taraf olunca işler iyice karıştı. 

Araya birileri girdi ve gelini geri getirdiler. Fakat yine duyduk ki gelin, kadına yemek vermemeye başlamış. Konu komşuya aç olduğunu söyleyip, bir dilim ekmek, bir tabak yemek istemeye başladı. 

Gittikçe de zayıfladı, elden ayaktan düştü. 

Eşi ise hâlâ işine devam ediyordu.

Bu sırada ikinci torun oldu. Kadın onu da sevemedi.

Sonra daha da hastalanıp vefat ettiğini duyduk.

Eşi de aldı başını huzur evine gitti. 5-6 ay sonra o da orada Hakk'ın rahmetine kavuştu. 

Oğulları geldi. Ev-ocak ne varsa satıp, çoluk çocuğunu da alarak büyük şehire gitti. Duyduğumuza göre, orda öz ailesini bulmuş, onların yanına yerleşmiş.

Tabii oğul  ve gelin tarafından olay nasıl, haklı tarafları var mı, bilmiyoruz. Bize yansıyan manzara bu.

Allah, ne verirse hayırlısını versin. Vermiyorsa, onda da bir hayır vardır.

Dünya malı, eşler, çocuklar, makam-mevki, rütbe...her şey birer imtihan vesilesi. 

Babası koronadan ölen arkadaşımın söylediği cümleler hâlâ kulaklarımda: "Biz, sekiz kardeşiz. Babam kovit olduğunda ona hiç bir şey yapamadık. Ne acısını paylaşabildik, ne elinden tutabildik. Tek başına, yoğun bakımda vefat etti. Çoluk-çocuk süs gibi kaldık. Çocuğu olmayanlar hiç sitem etmesin. Meğer çocuk da, mal da dünya süsüymüş. Herkes tek başına ölüyor. Yanında sadece Allah oluyor. Dışardaki insan onun ne çektiğinden ne de çekmediğinden haberdar. Yine yalnızsın, yine yalnız..."

Allahım! Âhir akibetimizi hayırlı eyle. Bize verdiğin her imtihanı yüz akıyla geçirmemizi nasip et.