Bir dostun bahçesine gitmiştik.

Yedik-içtik, dönüşte elli kadar yeşil ceviz topladım. Bunları ayıklarken  yaklaşık on tanesi kurtlu çıktı. Artık nasıl bir acemilikle topladıysam :)))

Önce her şey normal gitti. Sayı çoğaldıkça beni aldı bir merak.

Belgeselci edasıyla bu minnak arkadaşın izini sürmeye başladım. 1 cm. boyunda, kürdan gibi ince bir tırtıl. Yemyeşil kabuğun içinde pembiş renkte olması şaşırtıcıydı ama açık konuşayım, o pastel rengine rağmen biraz soğuk geldi bana. Kendileri kusura bakmasın! Sonuçta bir kurttçuk yani. İsmi soğuk, ben n'apayım :))

Taze ceviz kabuğunun suyu, insanın gözüne kaçsa yarım saat yanar. 

Ellerim zaten işin başında kararmaya başladı. 

Bu minik canlının ağzının tadı yok demekki. Ya da lezzetli ceviz içinin hayaliyle her şeyi göze almış olmalı. 

Her nereden yola çıkıp geldiyse önce yeşil kabuğu deliyor. Bunu nasıl yapıyor bilmiyorum. Ben bile bıçak yardımıyla açtım. 

Sonra başlıyor kemirmeye. Kabuğun ince zarı altında yedikçe arkasında simsiyah atık bırakarak ilerliyor. Hedefi, cevizin iç kabuğunun tepesindeki o minik delikten içeri girerek asıl maksadına ulaşmak. 

Gözleri yok galiba. Orayı bulana kadar bütün kabuğu dolaşanlar olmuş. 

Sonuçta ceviz, uzaktan siyah görünmeye başlıyor. Eğer içeri girdiyse onun için "kutlu bayram" bizim için  "kurtlu ceviz" oluyor.

Bundan sonra başka bir hayat, başka bir hikâye başlıyor. 

Biz serüveni burda durdurup asıl maksada geçelim:

"Şüphe, vehm, vesvese" duyduğumuz bir şey için deriz ki: "İçime bir kurt düştü." Bu duyguyu, bu kadar güzel anlatan başka bir argüman olamaz. Ceviz kurdunu görünce bu deyime bayıldım. "Cuk" diye oturmuş. Kim bulduysa, kabri nur ola...

İnsanın kalbine bir konuda kurt düşmeyegörsün. Aynı bu minik arkadaş gibi başlıyor o güzelim kalbi kemirmeye. Eğer müdahale edilmez; şüphe, yakîn (kesin bilgiye)'e dönüşmez; evham, giderilmez veya vesvese, defedilmezse geriye, uykusuz geceler, yorgun gündüzler ve kararmış bir kalp kalıyor.

Bu üçlü kurttan benim dikkatimi, "vesvese" çekti. Hemen hepimizde olan kalp hastalığı...

Vesvese, kuruntu ile eş anlamlıdır. Vehim ile aynı anlama gelen kelime, kişinin hiçbir gerçekliğe ve temele dayanmayan duygulara kapılması anlamına gelir. Hiçbir zaman gerçekleşmemiş ve gerçekleşmeyecek olan şeyleri düşünmek anlamında da kullanılır. Bir anda insanın zihninde oluşan kötü düşünceler anlamına da gelir. Vesvesenin temel kaynağı; korku, güçsüzlük, güven eksikliği ve yalnızlık olabilir. 

Misal, kendisini yalnız hisseden kişiler, çok daha fazla kuruntuya kapılır. İç ses şeklinde duyulan vesvese, ard arda gelen kötü olasılıkları sanki gerçekmiş gibi aktarır.

Vesvese, irade dışı gerçekleşir ve kolay kolay uzaklaştırılamaz. Mutsuzluğa veya kuruntuya sebep olur. Bol bol dua etmeli ve güzel şeyler düşünülmeli. Hayata biraz da olsa pembe gözlüklerle bakmalı. 

Baksanıza, Allah'ın kıl kadar kurdu bile, kapkaranlık dünyada pembe pembe takılıyor :))

Vesvese iki türlü olur. İlki, Allah, ahiret ve peygamber efendimiz ile ilgilidir. Bazı âlimlere göre şeytan, bazılarına göre ise insanın nefsi, kişiye Allah ve ahiret ile ilgili asılsız şeyler fısıldar. Bundan kurtulmak için Nas ve Felak sureleri okunmalıdır. Mealine bakarsanız, ne demek istediğim âşikar olur. 

İkinci tür vesvese; kişinin sevdikleri ve ailesi ile ilgilidir. Onların başına sürekli kötü şeyler geleceğini düşünen kişi akli melekelerini kontrol etmekte güçlük çekerek huzursuz ve hastalıklı bir hâl almaya başlar. Bu da bizi, selîm bir kalple yaşamaktan alıkoymaya çalışan şeytanın ekmeğine yağ sürdürür.

Kalbinizi hangi kurt kemiriyorsa, ya onu işten çıkarın ya içten çıkarın.  Gönlünüzü veya gününüzü karartmasına fırsat vermeyin. Kalbinizin derinliklerine girmesine mâni olun. 

O, vazifesini yapıyor. Siz önleminizi alın! 

Aman, diyorum!

Allahım! Değiştireceğimiz şeyleri değiştirmeyi, değiştirmeyeceğimiz şeyleri kabul etmeyi ve ikisinin arasındaki farkı anlayacak aklı ihsan eyle. Bizi vesvese ve şüphede, kuruntu ve kederde bırakma.