Ben temmuz ayında evlendim, dedi ve güldü. Sonra bakışlarını uzaklara doğru çevirdi. Taaa ötelerdeki anıları arasından bir şeyler arar gibiydi.

Gözlerini bana döndürdü ve anlatmaya devam etti:

Daha sonra havalar soğudu. Düğün zamanı aldığım yazlık kıyafetleri giymeye devam ediyordum.

Bir gün eşim iki tane kazak almış geldi. "Koluna dokundum, buz gibiydi. Üşüdüğünü anladım, hangisini istersen onu seç." dedi. Mavi olan hoşuma gitti. Kaynanam kıyametleri kopardı. "Yeni geline bir sene boyunca yeni bir şey alınmaz" diye eşime kızdı. Kavga etti. Ben korkudan hiç sesimi çıkaramadım, odama gittim. Bağırıp çağırma durdu.

Biraz sonra eşim içeri girdi. Ne olduğunu sordum. "Diğerini de sen al, deyince sustu." dedi.

Sanki ihtiyaçtan doğan bir şeymiş gibi duruyor. Ama yine de güzel bir incelik, dedim.

Ondan sonra da hediye olarak bir şey almadı zaten. İhtiyaç malzemelerini aldı. Ama gönül bu, yine de özel bir şey bekliyor insan. Şimdikiler bunu doya doya yaşıyor ama onlar da her şeye doydukları için kıymet bilmiyor, dedi ve sustu...

Sosyal mesaj verir gibi konuştun, dedim.

Öyle mi oldu, dedi, gözleri bulutlu...

Hüzün de sevinç de bulaşıcı. Benim de içim bir kırılmıştı hani.

Anlattığı olayla alakalı burnuma "hased" kokuları gelmedi, değil.

Onun gözlerindeki hüzün pek çoğumuza tanıdık gelir...

Bu kadının ismi lâzım değil. Hepimizin çevresinde olan; Ayşeler, Fatmalar, Eminelerden biri işte!

Âdet, gelenek-görenek diye özellikle kadınlara çok eziyet edilmiş. Bunların içinde de maalesef gelin-kaynana sorunu çok fazla. Geçmişten (işine gelen durumlarda) kopmak istemeyen eski kuşak, yeniliklerden faydalanmak isteyen yeni kuşak arasındaki çekişme filmlere, hikayelere, anılara konu olmuş.

Hâl böyle olduğu için; ilim öğrenmek kadın erkek herkese farz oluyor işte!

Peygamber efendimize biri geliyor: "En hayırlı amel hangisidir?" diye soruyor. Efendimiz (sav): "Namaz kılmak" diyor. Bir başkası aynı soruyu soruyor ona da "Annene bakmandır." buyuruyor.

Nazil olan âyetleri yazan vahiy katipleri, hadisleri de yazmak istiyorlar. "Benim ağzımdan çıkan Kur'an dışında bir şey yazmayın." diyor. Diğer taraftan bazı sahabelere izin veriyor.

Domuz eti veya leş yemek haram. Ama kimileri içinse caiz.

Adam yaralamak haram. Ama kimileri kesip biçiyor, üstüne bir de para alıyor ve iki taraf da bundan memnun...Biz bu kişiye "cerrah" diyoruz.

İslamiyet, bazı kereler kişiye, zamana ve duruma göre fetva verir. Görünüşte çelişki varmış gibi gözükse de bu tür uygulamalar, onun ne kadar faydalı ve ilahî rahmet kaynaklı olduğunu gösterir. Âdet, gelenek görenek gibi katı kurallar içermez.

Peygamber efendimizin bazen kişiye özel tavsiyeleri olmuştur. Annesine karşı ilgisiz davranan birine annesini, namaza karşı soğuk olana da namazı tavsiye etmiştir.

Devamlı yanında duran sahabeye hadis yazmasını Kur'an'ı koruma adına ve başka nedenlerden dolayı izin vermemiş ama taa Yemen'de yaşayan birine, gidince unutmaması için ve oradakilere de öğretmesi için izin verilmiş.

Yiyecek hiçbir şeyi olmayan kimseler açlıktan ölmemek için, "ölmeyecek kadar" haram olan şeyleri yiyebilirler.

Eğer evlilik kurumu, kuruluş amacını yitirmiş, taraflardan birinin veya ikisinin de dünya ve ahiretini yitirmesine sebep oluyorsa, zarar veriyorsa, "en sevilmeyen helâl" olan boşanmaya izin verilmiştir.

Dinde bile, zarûrete binaen böylesine esneme ve kolaylık varken, katı gelenek ve âdetlerdeki zulümler neyin nesi?

Geleneksel, kimine göre cazip olan ama dinen câiz olmayan davranışlar insan hayatını çekilmez hâle getiriyorsa orada düşünmek lâzım. Bu amelin değeri ve ederi nedir, diye...

Allahım! Bize hakkı "hak", bâtılı "bâtıl" göster. Zira bazen gözümüze perde iniyor da gerçekleri göremiyoruz.