Ben ders anlatırken dinliyordu. Ara ara katıldığı da oldu. Sonra telefonu çaldı ve özür dileyerek sınıftan çıktı. 

Bir müddet sonra tekrar geldi. 

Yüzü âdeta kararmış gibiydi. Ders verme sırası ona gelince çok kekeledi, yanlış okudu, tekrar tekrar başa sardı.

İhlas ve samimiyetten, müslümanlar arası kardeşlikten bahsettim biraz. Bu sınıfın, bizim için sadece Kur'an öğrenme yeri değil, birbirimizin sevinç ve mutluluğunu paylaşacak bir ortam olduğunu anlattım. 

Konuşmak için cesaret bulmuş olmalı. 

Ders bitip herkes gidince, birkaç yakın arkadaşıyla kaldı. 

"Hocam, sana bir şey soracağım..." diye söze başladı.

"Benim dört oğlum var. Hepsini evlendirdim. Bu oğlanların her biri başka şehirde. Ama ne işleri olsa beni ararlar. Her birinin derdiyle ayrı ayrı uğraşmaktan yoruldum. Hamile kalan gelin, doktor muayenesi için benim yanıma gelir. Dokuz ay ben götürürüm kontrollere. Doğumu benim yanımda yapan, bebeğini alır gider. Sonra diğeri gelir. Hiç biri kendi annesinden yardım istemez. Hepsi benim üstüme gelir. Bazen aralarında kıskançlık olur. "Ben az kaldım sen çok kaldın" diye. İkisi birden geldiği de olur. Sözleşmiş gibi  aynı anda doğum yaparlar...Ve ben, ruhen, bedenen çok yoruldum, çok yıprandım. Ben bunlar bu şekilde çekmek zorunda mıyım?"

Yanımızda bulunan arkadaşları, her anlattığına hem onay verdiler hem şahitlik ettiler.

-Eşin?! diye sordum.
-O hiç ilgilenmez, 'Banane. Ne hâlleri varsa görsünler' der.
-Çocuklarına bu yorgunluğundan bahsettin mi?!
-Evet, hocam. 'Oğlum, kaldıramıyorum artık. Her şeyi bana anlatmayın' diyorum ama yine beni arıyorlar.
-Yeri geldiğinde "hayır" diyebilmelisin.
- Diyemiyorum hocam. İçim rahat etmiyor. Biraz önce benim küçük oğlan aradı. "Anne geçinemiyorum" diye ağlıyor. Benim eşim, emekli. Başka bir gelirim yok ki!

Ne dediysem ne tavsiye ettiysem onun  olamayacağını misalleriyle anlatırken gözlerinden boncuk boncuk yaşlar akmaya başladı.

Hayır diyememek ve çocukları aşırı bir yardım ve inayetle kendi gölgesinde tutup onların yetişmesine fırsat vermemek, onların dış dünyada yabancılık çekmesine ve sorunlarla baş edememesine sebep oluyor. Geri çekilmeyi ve yol açmayı bilmememiz gerekiyor. 

Anneye "bağlı" olmak güzel ama kimileri bunlar gibi "bağımlı" olmak da ayrı bir sorun. 

Anne kalbi sömürülmeye çok müsait, bunu bile isteye fırsata çevirenler de yok değil. Bunu bazen anneler bizatihi bu hâle getiriyor bazen de çocuklar haddi aşıyor.

Orta yolu bulmak, kıvamı tutturmak lâzım. Fazlası ziyan...