Topraklarını çaldılar ve oraya yerleştiler...

Ellerinden her türlü imkânları çalıp onları açlığa ve yokluğa sürüklediler yetmedi,

Onlara gelen yardımları da çaldılar. 

Diri diri insanları çalıp zindanlarda biyolojik-psikolojik işkencelerle ölüme terkettiler,

Yooo! Yetmedi...Ölülerinin içindeki organları bile çaldılar...

Gazzenin karşı karşıya kaldığı böylesine saplantılı, organize, devlet destekli bir çalma rezilliği, patolojik hırsızlık hastalığı ne görüldü ne duyuldu. 

Bir de bunlarla mücadele eden genç-yaşlı kadınların, erkeklerin ve el kadar çocukların ayakta kalma yöntemi, imanı ve teslimiyeti ne görüldü ne duyuldu. 

Gazze, acı ve ıstıraba, 

Trajedi dolu bir hayata ancak ve ancak "anlam yüklemeyle" dayabiliyor. 

Onlar göre, sevenlerin birbirinden ayrıldığı, kimsesiz kalmanın kader olduğu, geçici ve hüzün yüklü bu hayatın sonunda uçsuz bucaksız cennet var. Herkesin sevdiğine, istirahat ve aradığı lezzete kavuştuğu, zulmün adıbilegeçmeyen, sakinlerinin  eğlenceyle meşgul olduğu, baş belası nefis ve şeytanın olmadığı bir cennet...

Burada özlenen hangi nimet ve güzellik varsa mislinin, misli misli olduğu mis gibi cennetler...

Önce Allah'a şeksiz ve şüphesiz bir iman,

Sonra da O'nun vaadettiklerine koşulsuz inanç, güven teslimiyet...

İşte Gazze, 
İşte iman!..

Böylesine inanan bir adım öne çıksın. Her müddei, bir mudafaa içinde olur. "İman ettim" demek yetmez, bu idda ispat ister. İspat imtihandır. 

Onların girmeyi umut ettikleri cennet, cehennem gibi bir hayattan geçiyor. 

Ya şükredenlerden ol ya sabredenlerden. Üçüncüsü, ikisinden de olmak. Dördüncüsü yok...

Gazze, aynı zamanda kısa vadede hırsızlık yaparak kazanç elde edenlerin o haram kazançla ancak birkaç gün oyalanabileceğini ama asla payidar olamayacağını da gösterdi. 

Büyük dertler ve imtihanlar, büyük insanlar içindir. 

Anladık! Büyüksün Gazze!..

Ve anladık ki biz de ne kadar zavallı ve aciziz.

Zamanın şu kan emici eşkıyasına iki tokat atamadık ya ona yanarım. 

Acaba o günleri görecek miyiz?