Her birimiz bir ailenin ferdiyiz. Kimimiz yeni yürümeye başlayan yavrusunun heyecanını yaşar, kimimiz uzakta bir evladın özlemini çeker. Fakat unutmamamız gerekir ki: Fert ilk gelişimini, şahsiyetini, davranışlarını, hâl ve hareketlerini, sözlerini, nezaketini, güler ve güzel yüzlülüğünü aileden alır. Evet, aile bunun için sadece bir yuva değil, karakterin inşa edildiği bir mekteptir.

EVLATLAR NE İSTER?

Evlatlara sordum: “Anne ve babalarınızdan ne bekliyorsunuz?”
Cevaplar, her biri bir kalbin sesi gibiydi:

“Sevildiğimizi hissetmek ve dikkate alınmak istiyoruz.

“Fert olarak kabul edilmek, takdir görmek istiyoruz.”

”Şefkat görmek, tercihlerimize saygı duyulmasını istiyoruz”

“Anne babamızla vakit geçirmek, kendimizi rahatça ifade edebilmek, dinlenmek ve duygu ile düşüncelerimize değer verilmesini istiyoruz.”

Bir başka evlat şöyle dedi:

“Evlat anne babadan koşulsuz sevgi ve onay ister.”

“Dinlenilmek, anlaşılmak ister.”

”Üzülürse açıklama, yanlış yaparsa özür bekler.”  

“Ebeveynin, kendisini bir parçası değil de ayrı bir fert olarak görmesini ister.”  

“Adalet, samimiyet ve güven ister.”

Bir diğer gencimiz ise şu ifadeleri kullandı:

“Evlatların ebeveynlerinden isteği en önemli şey desteklenmektir.”

“Duygusal, fiziksel ve maddi olarak desteklenmek… Ama en önemlisi duygusal desteklenmedir.”

DUYGUSAL DESTEKLEME VE AİLE BAĞI

Gerçekten de her fert, ailesinin kalbinde hissedilmek ister. Her çocuk, göz göze geldiğinde annesinin gülümsemesini, babasının onaylayan bakışını bekler. Çünkü ferdin şahsiyet eğitimi, davranışları, sözleri, nezaketi ve muamelatı ailede başlar. Evde gördüğü sevgi, anlayış ve sabır; dış dünyada nasıl bir insan olacağını belirler. Aile, çocuğun sadece beslendiği değil, büyüyüp olgunlaştığı bir ruh mektebidir.

Duygusal destek, sadece sözle değil, hâl ile, bakışla, tebessümle olur. “Yapabileceğine inanıyorum.”, “Seninle gurur duyuyorum.”, “Yanındayım.” demek bile bir evladın iç dünyasında büyük yankı uyandırır. Çünkü her evlat, kendisini değerli hissettiren bir bakışı yıllarca unutmuyor. Ebeveynin bir sarılması, bazen uzun nasihatlerden daha güçlüdür.

Ebeveynler bazen yetersizlik korkusu sebebiyle geri çekilir, eksiklerini örtmek için öfkeye veya suskunluğa sığınır. Oysa evlat, maddi eksiklikleri değil, samimi bir duygusal desteği arar. Baba “Arabam yok ama duam seninle” diyebilmeli; anne “Gücüm yetmese de kalbim senin yanında” diyebilmelidir. Böyle ebeveynler, evlatlarının yüreğinde güvenin ve sevginin sembolü olurlar.

Unutulmamalıdır ki; evlat, ebeveynin öfkesini değil, sevgisini hatırlar. Azarlamak, sitem etmek, “Beni niye aramıyorsun?” demek yerine; “Nasılsın evladım, bir şeye ihtiyacın var mı?” demek bağ kurar. Sevgiyle başlayan her cümle, gönülden gönüle köprü olur.

AİLE, ŞAHSİYETİN OKULUDUR

Unutmayalım kardeşlerim: Bir ferdin şahsiyeti, nezaketi, davranışları, hatta yüzündeki tebessüm bile ailede öğrenilir.

Aile; sözün edeple, sevginin merhametle, davranışın hikmetle yoğrulduğu ilkokuldur.
İşte bu yüzden, evlatlarımızın kalbine attığımız her sevgi tohumu, yarın toplumun ahlakına dönüşür.

DUAMIZ

Rabbimiz, bize evlatlarımızın kalbini anlayacak basiret, onlara sabır ve merhametle yaklaşacak hikmet ihsan eyle.
Kalplerimizi sevgiyle birleştir, ailelerimizi rahmetinle kuşat.
Evlatlarımızı gözümüzün nuru, amel defterimizin sadakası kıl.

Ahmet Yoldaş

Türkiye Aile Meclisi Diyarbakır İl Başkanı