Kıblegâh olmayan evler, kalbi olmayan toplumlara benzer.

Evsizlik, modern dünyanın en sessiz çığlıklarından biridir.

Bizim sokaklarımızda, evimizin hemen köşesinde, bir duvarın dibinde bir beden titrer, ama çoğumuzun kalbi artık bunu duymayacak kadar taşlaşmıştır.

Resûlullah (s.a.v.) buyurur: “Komşusu açken tok yatan bizden değildir.” (Buhârî, Edeb 28)

Bugün sokaklarda yatan her evsiz, her ailesiz, her kimsesiz; bu hadisin muhatabı olarak hepimize bir uyarıdır. Onlar bizim komşularımızdır, hemşerilerimizdir. Güneşin altında ısınamayan, gecenin ayazında donan ümmetimizin unutulmuş evlatlarıdır.

Aile Medeniyetimizin genetiğiyle oynandı!.

1926’dan bu yana, yabancı hukuk sistemleri ve dinsiz yasalar aile yapımızın ruhunu kemirmeye devam ediyor. Batının “laikleşme” adı altında dayattığı bu kanunlar, toplumumuzun iman köklerini kuruttu.

İmam Mâlik der ki: “Bir kavim, Allah’ın hükmünden başka hükümle hükmederse, o kavim helâke yaklaşmıştır.”

Bugün aileyi yıkan yasalar, faizcilik, kumar, içki, fuhuş ve sapkın cemiyetlerin serbestliği yüzünden sokaklarımız evsizlerle doldu.

Bir tarafta hayvan hakları bahanesiyle sokak itlerine sahip çıkılıyor, öte tarafta insan sokakta unutuluyor. Kimsesiz insanlara sahip çıkılmaması afettir. Ateştir. Evden atılan kediye köpeğe 750 TL ceza var. Ama evden atılan anne – babaya, yaşlıya, engelliye karşı para cezası yok. Bu düşündürücü değil midir? Bu önce ahlak sorunudur. Sonra hukuksuzluk sorunu!.

Şeyh Abdulkadir Geylânî (k.s.) şöyle buyurur: “İnsanların kalbinde merhamet sönerse, Allah o topluma gazap eder.”

 Kıblegâhı Olmayan Evler, Ruhsuz Yuvalardır.

Evlerimiz kıblegâhsız kaldı. Duvar var, gönül yok; eşya çok, secde yok…

Mevlânâ’nın ifadesiyle: “Evler içinde Allah anılmıyorsa o evler haraptır.”

Kıblegâhı olmayan ev, yönsüz bir ruhtur. Bu yönsüzlük, toplumda huzursuzluk olarak yansıyor. Bugün Türkiye genelinde 85 binden fazla evsiz insan var. Her biri bir ailenin, bir toplumun kaybıdır. İbn Haldun’un dediği gibi:“Toplum, merhametin tükendiği yerde yıkılır.”

Camiler, Evsizlerin Evi Olmalı mı?

“Allah’ın evi camilerimiz, Allah’ın kullarına kapılarını açmalıdır.”

Bu çağrı, hem vicdana hem imana dokunan bir çağrıdır.

Resûlullah (s.a.v.)’in Mescid-i Nebevî’si sadece ibadet yeri değildi. Misafirhane, okul, karargâh ve barınaktı. Orada yatan “Ashâb-ı Suffe”, ümmetin ilim ve hizmet öncüleri oldu.

Bediüzzaman Said Nursî der ki: “İman, insana insanlığını bildirir.” “İman insanı insan eder belki de sultan eder.”  İmanını kaybeden toplum, insanlığını da kaybeder.

Bugün 85 milyonluk Türkiye’de 85 bin camimiz var. Ve yine yaklaşık 85 bin evsiz kardeşimiz… Bu rakam sadece bir tesadüf değil; bir sorumluluk işaretidir.

Yetkililere ve Gönül Ehline Çağrı

Devletin, belediyelerin, vakıfların ve cami cemaatlerinin ortak hareket etmesi gerekiyor.

Camilerimiz, misafirhane ve aşevi olarak da yeniden düzenlenmelidir.

İmam Şâfiî’nin şu sözü tam da bugüne işaret eder: “İyilik, yalnızca mal vermek değildir. Kalbini açmaktır.”

Nurettin Topçu der ki: “Evlerin içinde Allah korkusu yoksa duvar yığınından ibarettir.” İşte o duvar yığınlarının gölgesinde binlerce insan barınacak yer bulamıyor.

Son Söz ve Dua

Ey kalbi mühürlenmemiş kardeşim!.

Bir köşede üşüyen bir insan gördüğünde, sadece bakma. Gör. Rabbimiz buyurur: “Onlar, Allah sevgisiyle yoksula, yetime ve esire yemek yedirirler.” (İnsan, 8)

Resûlullah’ın mescidi evsizlere, yetimlere ve gariplere açık idi. Bizim camilerimiz de yeniden “rahmet kapısı” olmalıdır. Zira camiler Allah’ın evi ise, Allah’ın kulları da O’nun misafiridir.

Allah’ım, evsizleri evine, yönsüzleri kıblesine, sevgisizleri rahmetine kavuştur.

Bizleri de bu davada dertli, duyarlı ve adaletli kullarından eyle. Âmin.

Selam, dua, tefekkür ve muhabbetle..